Als wij het niet voordoen, kunnen anderen het niet nadoen
Als organisatie zijn wij jaren geleden al overgestapt naar een werkweek van maximaal 32 uur. Daar hadden we een goede reden voor. We merkten dat als wij geen paal en perk zouden stellen aan het aantal uren per week, onze (veelal jonge) gedreven werknemers eindeloos door zouden gaan met werk. Bij onze werving en selectie vinden we namelijk persoonlijk gedrag en intrinsieke motivatie belangrijker dan kennis en vaardigheden. Die laatste twee ontwikkelen slimme, gedreven en enthousiaste werknemers op een natuurlijke en vanzelfsprekende manier. Persoonlijke ontwikkeling is dan geen ‘moetje’, maar een niet te verzadigen honger. Maar juist als kennisorganisatie leggen we intern de lat hoog als het gaat om het ‘heel’ blijven van onze mensen. Simpelweg omdat we ons realiseren dat wij als adviseurs, rolmodellen zijn. Je hebt geen recht van spreken als je in eigen huis je zaken niet op orde hebt. Practise what you preach!
Niet harder maar slimmer
Één van onze principes is: ‘niet harder maar slimmer’. De huidige werkprocessen en snelle veranderingen vragen sowieso al onze aandacht en energie. Maar regelmatig staan we ook stil en nemen tijd om na te denken of we wel slim bezig zijn. Een andere mantra van ons: ‘eerst automatiseren dan mensen’. Alles wat je kunt automatiseren moet je niet door mensen laten uitvoeren. Het is vaak veel bevredigender om werk te doen wat er toe doet en jouw unieke vaardigheden als mens nodig maakt.
Vrijheid – Verantwoordelijkheid en Vertrouwen
Deze drie V’s zijn standaard de cadeaus die al onze medewerkers ontvangen. Gewoon omdat we al heel lang begrijpen dat autonomie, verantwoordelijkheid en vertrouwen, belangrijke voorwaarden zijn om met plezier je werk te doen. Wij kennen geen klassieke hiërarchie. Hiërarchie helpt ons niet om effectief te zijn en individuele professionals tot hun recht te laten komen. Werknemers in ons bedrijf hebben wel verschillende verantwoordelijkheden. Maar daar ben je niet meer of minder door. Het is verschillend en anders. We zien verschillen in verantwoordelijkheden. Meer niet. Eenheid in verscheidenheid zeg maar.
Coachgesprek: om te begrijpen en begrepen te worden
Maandelijks heeft elke werknemer bij ons een coachgesprek. De standaard openingsvraag is; hoe gaat het met jou? En met – ‘hoe gaat het met jou?’ – bedoelen we dan: jij als mens in je leven én werk. Want we gaan elkaar niet voor de gek zitten houden. Als er privé en/of persoonlijk zaken mis zitten, heeft dat natuurlijk zijn uitwerking in je werk en andersom. Dat vraagt wederzijds vertrouwen en een veilige omgeving waar mensen gewoon zichzelf kunnen zijn. Een harde voorwaarde om het echte gesprek te hebben met elkaar. Als alles bespreekbaar is met elkaar kun je het meeste ook wel oplossen met elkaar.
Burn-out is een rollende sneeuwbal
In de wetenschappelijke literatuur wordt burn-out vaak gedefinieerd als een combinatie van drie dingen: 1- uitputting, 2- een cynische houding tegenover het werk en 3- het gevoel dat het niet meer lukt om het werk goed te doen. Deze driedeling komt uit de Maslach Burn-out Inventory (MBI), in 1981 gepubliceerd door de Amerikaanse psycholoog Christina Maslach.
Al heel lang weten we dat wijzelf de grootste veroorzaker zijn. Als we onszelf niet meedogenloos begrenzen, gaan wij over grenzen heen. Burn-out is eerder door TNO al uitgeroepen tot beroepsziekte nummer 1. Ons land, telt inmiddels zo’n 1,2 miljoen werkenden met vermoeidheidsklachten. De oorzaken uitsluitend toeschrijven aan ‘werk- gerelateerd’ is een misplaatste opvatting. Als we deze psychische problematiek (die ook lichamelijke klachten geeft) eerlijk in de ogen durven kijken, raakt deze voluit ons werkzame- én privéleven. Werkgever én werknemer zijn daarom samen verantwoordelijk dat te doen wat in hun vermogen ligt. Een gesprek met een burn-out coach kan hierin beide helpen.
Grenzen en balans om héél te blijven in je werk én thuis
Psychische vermoeidheid hoort bij ons moderne kenniswerk én onze drukke privélevens. Steeds meer mensen werken niet meer met hun handen. We werken in dynamische teams met anderen, lossen conflicten op en kunnen inmiddels op elke plek en ieder moment ons werk doen. Dus ook thuis. Die belasting is nu vooral psychisch. Bij lichamelijk werk horen lichamelijke klachten. Het moderne werk en privéleven vraagt van ons veel meer mentale inzet. Daar raak je mentaal van uitgeput als er geen grenzen zijn. In de meeste organisaties die ik ken is verzuimbegeleiding door en met de Arbodienst wel geregeld. Vaak ook door wetgeving gedreven. Dat dan weer wel. Maar de preventieve ‘gezondheid & vitaliteit’ van werknemers blijft een ondergeschoven kindje. Dat is raar en kan en moet echt anders. Het erkennen van ziekmakende risico’s is een eerste voorwaarde om echt iets te veranderen. Maar als we héél willen blijven op ons werk én thuis, zullen we niet alleen de feiten onder ogen moeten zien wat er anders moet. We zullen ook echt samen aan de slag moeten om ‘meedogenloos’ onze huidige leef- en werkpatronen te veranderen als die ons ziek maken. Ziek makende risico’s? Maak er gezond werk van!
Volg Zakenwijzer op LinkedIn en blijf op de hoogte!
