Nu het ons economisch goed gaat stijgt klassiek het verzuimcijfer weer. Er zijn al heel wat gewaagde verklaringen gegeven wat hiervan de oorzaak en reden is. De meest voor de hand liggende zou kunnen zijn dat de angst om te verzuimen is verdwenen. In kritisch economische tijden is de werknemer soms bang te verzuimen om niet bij reorganisaties aan de verkeerde kant van het ontslaglijstje te komen. Wat de huidige oorzaak van de stijgende cijfers ook mag wezen, over één ding zijn we het wel eens; de kosten van verzuim zijn hoog (+/- 350,- p/d) en voor menig bedrijf een bedreigende financiële last bij langdurig verzuim.
Het verzuim simpel wegboeken op het conto van de werkgever is gewoon niet meer overtuigend. Ik ken geen bedrijfsarts die niet erkent dat verzuim in verreweg de meeste situaties twee oorsprongen kent, die dwars door elkaar heenlopen: werk én privé. Maar de ‘schuldvraag’ achterhalen is eveneens vaak een nutteloze bezigheid. De oorsprong laat zich met een significant stijgend verzuim in psychische klachten niet snel verklaren. Net zo nutteloos als verzuim benaderen vanuit wantrouwen en je richten op waarheidsvinding en als leek (lees: werkgever) proberen te bewijzen dat de werknemer niet ziek is.
Bedrijfsarts
In veel gevallen is bij verzuim een eerste gesprek tussen werkgever en werknemer, de beste optie. Als zo’n gesprek gericht is op ‘elkaar echt willen begrijpen’ is dat de beste route er samen uit te komen. Én het verzuim effectief te re-integreren naar werk. Lukt dit samen niet, of onvoldoende, dan kan de Arbodienst in de rol van casemanager en als ervaren professional in de meeste gevallen snel duidelijkheid verschaffen en vast gelopen gesprekken en stroef verlopende re-integratie vlot trekken. Lukt dit niet en/of blijven er twijfels van welke aard dan ook, is de inzet van de bedrijfsarts noodzakelijk.
Maar dan wel met als doel om één cruciale vraag beantwoord te krijgen: kan dit verzuim verklaard worden door ziekte? Ja, of nee. Cruciaal, aangezien bij een ‘ja’ alleen de bedrijfsarts als medicus kan aangeven in welke richting en met welke mogelijkheden er gewerkt kan worden aan herstel. Bij een ‘nee’ is er kennelijk geen sprake van verzuim door ziekte. Het is verbazingwekkend hoe vaak deze cruciale vraag niet of onvoldoende centraal staat bij de inzet van de bedrijfsarts. Het ja of nee is een kruispunt, waarbij we niet kunnen doen alsof het een vrijblijvende rotonde betreft. Als verzuim niet verklaard kan worden door ziekte is de bedrijfsarts klaar.
Arbodienst
De oplossing kan in dat geval simpelweg niet door een medicus worden geleverd. De angel van het verzuim zal ergens anders moeten worden gezocht. Bij een juist en goed gevoerd gesprek door werkgever of manager, dan wel door een ervaren en professionele casemanager, zal de onderliggende oorzaak van het verzuim snel duidelijk zijn en samen aan re-integratie gewerkt kunnen worden.
Dat het te kort aan bedrijfsartsen enorm is kan geen nieuws zijn. Maar zolang wij verzuim te snel uitbesteden aan de bedrijfsarts zal dat er niet beter op worden. En als vervolgens de bedrijfsarts de ‘rotonde’ pakt i.p.v. het ‘kruispunt’ doet hij/zij daar net zo hard aan mee. Het eerste gesprek bij verzuim professioneel insteken als een mens tot mens gesprek zou het nijpende te kort aan bedrijfsartsen wel eens kunnen normaliseren. En als de inzet van de bedrijfsarts nodig is dan moet snel duidelijk worden of het verzuim verklaard kan worden door ziekte. Dat is wat je noemt werk maken van verzuim.
Volg Zakenwijzer op LinkedIn en blijf op de hoogte!
