Het begint langzaam tot ons door te dringen dat we onze leef- en werkstijl drastisch moeten veranderen. Burn-out lijkt een onafwendbare tsunami die om zich heen grijpt. De cijfers liegen er niet om.
Burn-out
Stress op het werk is inmiddels beroepsziekte nummer één. Meer dan 1 miljoen mensen lopen jaarlijks het risico op burn-out klachten en andere werk gerelateerde psychische aandoeningen. De vastgestelde 1:7 werknemers die hiermee te maken krijgen, zijn alweer oude cijfers. De verwachting is dat we moeten rekenen met 1:5 werknemers als we niets doen. Voorzichtige schattingen laten zien dat op jaarbasis dit werkstress gerelateerde ziekteverzuim (36% van het totale verzuim) werkgevers zo’n 1.8 miljard euro kost op jaarbasis. Opvallend is ook dat jongeren (25-35 jr) hier relatief vaak (17% = 240.000 jongeren op jaarbasis) mee te maken krijgen.
Onderliggende oorzaken
Je hoeft geen bedrijfspsycholoog te zijn om enigszins een idee te hebben wat de onderliggende oorzaken zijn van werkstress. We leven in een maatschappij waarin 8% van de werknemers gepest wordt op het werk, al blijven we liever geloven dat dit alleen op school en in de klas voorkomt. Kijk vervolgens naar het gemiddelde functieprofiel én de lijst aan gedragscompetenties waar mensen aan moeten voldoen willen ze slagen in een profiel.
Veranderen
Door de opeenvolgende veranderingen die organisaties doormaken, moeten werknemers razendsnel mee veranderen en synchroon in de pas lopen. Op z’n best snappen leidinggevenden dat niet iedereen hier 100% aan kan voldoen. Maar dat is geen probleem, dat gaan we gewoon veranderen. Sterker nog, je mag er maar liefst een jaar aan werken. Maar op 31 december moet je er dan wel staan natuurlijk, anders hebben we een correctie- of een exitgesprek in plaats van een beoordelingsgesprek.
Roepen in de woestijn
Wetenschappers en gedragsonderzoekers kunnen nog zo hard roepen dat werknemers op z’n best één gedragsverandering tegelijk aan kunnen. En ook op z’n minst maanden tot wel een jaar nodig hebben om dit succesvol te laten slagen, het blijft vaak roepen in de woestijn. Als het al lukt! Want of de kandidaat die voor gedragsverandering in aanmerking komt überhaupt een kans van slagen heeft, onderzoeken en/of testen we niet of nauwelijks.
Het is natuurlijk ook gewoon fijner om te geloven dat dit bij ons wel lukt en alleen bij andere bedrijven niet. Het moet slagen, want we hebben tenslotte onze visie, doelstellingen en beleidsplannen hierop afgestemd.
Consequenties
De uitkomst is natuurlijk redelijk voorspelbaar. Uiteindelijk slagen mensen niet of onvoldoende t.o.v. de verwachtingen en hierdoor worden doelen niet behaald. Sterker nog, we krijgen in toenemende mate te maken met werkstress en burn-out klachten en de daarmee gepaard gaande ingrijpende consequenties en kosten.
Als we kijken naar recente onderzoeken, zijn de belangrijkste oorzaken voor werkstress bij medewerkers voor 38% gewoon de te hoge taakeisen. 44% ervaart geen autonomie in z’n werk en 39% ervaart binnen of buiten de organisatie ongewenst gedrag.
“Je mag en kan niet van anderen vragen wat je zelf niet kunt waarmaken.” Peter de Heer
Practice what you preach!
Het is de hoogste tijd voor realisme en een andere aanpak. Het zou een harde voorwaarde moeten zijn dat beleidsmakers, leiders en managers eerst zelf laten zien in staat te zijn, dat te doen en dat te veranderen wat zij van hun medewerkers vragen. Eerder heb je gewoon geen recht van spreken, laat staan om eisen te stellen. Practice what you preach of hou anders je mond. Je mag en kan niet van anderen vragen wat je zelf niet kunt waarmaken.
Het zou weleens hét kantelpunt kunnen zijn in al die organisaties die al jaren de druk en eisen opvoeren, zonder recht evenredig resultaat, maar intussen wel hun medewerkers opbranden.
Was deze blog over burn-out voor jou interessant? Als dat zo is, deel hem dan met je vrienden, relaties en volgers.
Volg Zakenwijzer op LinkedIn en blijf op de hoogte
