Betrokkenheid in de organisatie.
De afspraak was op zijn verzoek. Hij was directeur van een groot en succesvol ICT bedrijf. In een paar jaar tijd was de groei explosief te noemen. Ik was benieuwd.
Betrokken medewerkers
Het overkomt mij niet vaak dat succesvolle ondernemers ‘help’ roepen. Want dat was precies wat ik opmaakte uit ons telefoongesprek. Verpakt in veel woorden – dat wel – maar onmiskenbaar een ondernemer die het even niet meer weet. Het statige hoofdkantoor was een rustieke villa dat vooral succes uitstraalde. Gezien het interieur, was besloten dit beeld ook binnen door te zetten. Frank (we noemen hem voor deze keer Frank) kwam mij ophalen bij de receptie en ging mij voor naar zijn doorzon- kantoor waar een gezin met vier kinderen elkaar nog konden kwijtraken.
Frank kwam snel ter zake. Dat paste ook helemaal bij zijn non-verbale uitstraling: hij zag er zorgelijk uit, net als zijn openingszin. ‘Ik heb een probleem en ik kom hier zelf niet meer uit’. Frank wond er geen doekjes om. Na een goed voorbereide uiteenzetting was mij glashelder waar die wallen onder zijn ogen vandaan kwamen. Het snelle succes was hem overkomen. Al struikelend – en weer opkrabbelend – was de organisatie over de klassieke kruispunten heen gerold, die een bedrijf met een groeiscenario nu eenmaal kan verwachten. Zonder noemenswaardige kleerscheuren overigens.
Maar inmiddels stonden ze aan de vooravond van een belangrijke transformatie die hen een significante voorsprong moest opleveren in een elkaar bevechtende markt.
Gebrek aan betrokkenheid in de organisatie
Eten of gegeten worden was een regel in deze branche. Frank had met een kleine groep vertrouwelingen meer dan een jaar gewerkt aan een uitdagende maar vooral unieke visie, die zijn vakgebied op haar grondvesten zou doen laten schudden. Maar de eerste presentaties in het bedrijf waren op een fiasco uitgelopen. Weerstand, afkeuring en scepsis waren hem ten deel gevallen. Hij was geschokt over zoveel gebrek aan betrokkenheid.
Met bloed, zweet en tranen was er de aflopen maanden gewerkt aan deze nieuwe toekomstvisie. Onbegrijpelijk dat meer dan 80% van zijn werknemers hier gewoon niet enthousiast over was en bijna apathisch reageerden. Van de resterende 20% zat nog een groot deel in de gewenste modus en hij twijfelde oprecht of zij wel zo enthousiast waren als hun gewenste reactie en antwoorden hem moesten doen laten geloven.
Blind zijn voor eigen gecreëerde situatie
Ik was verbaasd. Hoe is het mogelijk dat zulke slimme visionaire ondernemende leiders en managers van deze organisatie gewoon blind zijn voor die éne door hen zelf gecreëerde bottleneck. Frank was uitgesproken en keek voor zich uit. Hij zag er opeens oud uit. ‘Het is hopeloos en het maakt me kwaad. Ik heb de verkeerde mensen in mijn organisatie. Zij moeten deze verandering gaan dragen, maar het overgrote deel laat ondubbelzinnig weten er gewoon niet in te geloven.’
Frank had zich leeggepraat en ging uitgeblust achterover zitten. Hij keek mij aan. ‘Zeg jij het maar. Ben ik nou gek? Wat is hier aan de hand? Ik begrijp het gewoon niet. Mijn hele team trouwens niet.’
Ik liet hem even uitrazen. Toen er een stilte viel zei ik: ‘als ik zo naar je luister Frank, ben je gewoon boos en teleurgesteld omdat jij bij jouw mensen betrokkenheid mist. ‘Spijker op z’n kop’ was de felle reactie van Frank. ‘Maar beste Frank’ zei ik, ‘begrijp ik het nou goed dat jij jouw werknemers verwijt geen betrokkenheid te hebben terwijl jij ze in deze hele ontwikkeling tot nu toe nooit betrokken hebt?’
Frank opende zijn mond… deed hem weer dicht en het bleef stil. Hij keek me aan en ik zag dat hij opnieuw wat wilde zeggen en een dappere poging ondernam. Maar Frank had even geen tekst. Juist die stilte was misschien wel de beste reactie die hij in lange tijd aan zijn bedrijf en zijn werknemers had gegeven.
